Όπως μας λένε, είχε μήνες να βρέξει στην Καστοριά. Λες και εμείς φέραμε τη βροχή. Ελπίζουμε ότι αυτό δεν θα συνεχιστεί! Αυτό το πρωινό φαίνεται πιο ήπιο, με μικρότερη όρεξη για βροχή, θα συνεχίσουμε, δεν μπορούμε να χάσουμε και δεύτερη μέρα εδώ.
Στο δρόμο για το Νεστόριο συναντάμε (ή μας συναντά, το ίδιο κάνει) μια αρκετά πυκνή ομίχλη.
Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται.
Χαρακτηριστική πινακίδα, χαρακτηριστικά πυροβολημένη. Οι Έλληνες κυνηγοί πάλι μπέρδεψαν το "φυσικό κεφάλαιο" με τους "τόκους" και αντί για τα πουλιά πυροβόλησαν την πινακίδα.
Ανεβαίνοντας προς Νέα Κοτύλη.
Λίγο πριν τη Νέα Κοτύλη, ο Σταμάτης παθαίνει λάστιχο. Με φρίκη ανακαλύπτουμε ότι έσπασαν τα λινά του εξωτερικού λάστιχου. Ο Σταμάτης, έχοντας "καλά" λάστιχα, δεν είχε μαζί του ρεζέρβα. Τι κάνουμε τώρα; Θεωρητικά το ποδήλατο έχει ακινητοποιηθεί. Ερημιά, κρύο, αυτοκίνητα ελάχιστα, ίσως ένα κάθε μισή ώρα. Σα να μην έφταναν αυτά, η απειλή μιας ακόμα νεροποντής είναι μόνιμη.
Μία ελπίδα απέμεινε. Βγάζουμε το λάστιχο, και με βελόνα και νάυλον κλωστή κάνουμε μία χειρουργική επέμβαση: ράβουμε τα χωρισμένα λινά. Μερικές στάλες έρχονται πάλι. Βρε θεέ μη βρέξεις τώρα!
Αλλάζουμε τα δύο λάστιχα μπρος πίσω ώστε να πάει το προβληματικό μπροστά για να σηκώσει μικρότερη πίεση. Φοράμε, δοκιμάζουμε, φαίνεται να είναι εντάξει. Μετά από μισή ώρα, συνεχίζουμε.
Αρχίζει πάλι η βροχή. Φοράμε πάλι τα αδιάβροχα. Σε λίγο περνάμε έξω από τη Νέα Κοτύλη. Βρίσκουμε καταφύγιο σε ένα σπίτι που χτίζεται. Κάνει κρύο. Είμαστε στα 1400 μέτρα ψηλά. Περιμένουμε. Κάποτε η βροχή κοπάζει, συνεχίζουμε.
Ο δρόμος ανεβαίνει ως τα 1500 μέτρα και κάτι. Πρέπει να ντυθούμε για την κατηφόρα. Γύρω μας οι οροσειρές είναι πνιγμένες στα σύννεφα.
Μπαίνουμε στην περιοχή των καμένων του Γράμμου από τη μεγάλη πυρκαγιά του 2007. Πρέπει να δει κανείς με τα πραγματικά του μάτια την καμένη έκταση από εδώ ψηλά για να καταλάβει το μέγεθος της καταστροφής. Τεράστιες ποσότητες ξυλείας από τα καμένα απομακρύνονται από το δάσος. Μέσα στην ησυχία του βουνού μπορούμε να ακούσουμε από μακριά τα αλυσσοπρίονα των υλοτόμων. Στα χωριά της περιοχής ήδη βλέπαμε κορμούς σωριασμένους εδώ κι εκεί και σα να μας φαίνονταν επιφανειακά καμένοι - τώρα εξηγούνται όλα.
Κατεβαίνοντας στις βουνοπλαγιές.
Μέσα στα καταπράσινα δάση με τις ευωδιές του απόβροχου.
Όλη η φύση βρεγμένη, νερά κυλούν παντού.
Ο δρόμος πάει δίπλα στο Σαραντάπορο.
Το χωριό Δροσοπηγή χωμένο στο πράσινο βουνό.
Ο Σαραντάπορος, ένας θολός χείμαρρος που μαζεύει τα νερά των γύρω βουνών.
Τα χιλιόμετρα στην ερημιά συνεχίζονται. Άλλοτε με βροχή, άλλοτε χωρίς (ευτυχώς για σημαντικό χρόνο), εκμεταλλευόμαστε κάθε κενό στον καιρό για να προωθηθούμε, και όταν βρέχει κάθε διαθέσιμο χώρο που μπορεί να μας προστατέψει. Σε μια στιγμή θα βρεθούμε στα ερείπια ενός εγκαταλειμμένου (;) πριστηρίου με εκατοντάδες κορμούς απέξω σε μια τεράστια κορμοπλατεία. Νυχτώνει. Η Κόνιτσα δεν πρέπει να είναι μακριά. Φοράμε τα φώτα μας. Ευτυχώς η βροχή σταμάτησε. Μια ανηφόρα αρχίζει. Μετά μια κρύα κατηφόρα, μέχρι που βλέπουμε τα φώτα της Κόνιτσας. Φτάσαμε. Βρίσκουμε αμέσως ένα μέρος να μας φιλοξενήσει. Ουφ τι μέρα κι αυτή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου