Είναι ένα απόκοσμο πρωινό. Ο αέρας έχει κοπάσει. Στο απόβροχο ο τόπος όλος αναδύει άπειρες μυρωδιές, από τα ξερά χόρτα τις πέτρες και τα φρύγανα.
Κυλούμε σε ένα έρημο δρόμο στο πρωινό κρύο. Ο δρόμος πάει προς τα νότια, με ένα σωρό διασταυρώσεις να οδηγούν σε οικισμούς με πυργόσπιτα με παράξενα ονόματα. Πάνω στα ξεροβούνια ξεχωρίζουν πετρόσπιτα και οι χαρακτηριστικές ξερολιθιές ως όρια των κομματιών γης.
Ελάχιστοι άνθρωποι υπάρχουν παντού, ελάχιστα αυτοκίνητα στο δρόμο.
Ο πρωινός Γερολιμένας.
Ιδιωτική περιοχή κύριοι, απαγορεύεται... βάσει κοινοτικής αποφάσεως!
Άρωμα βασιλικού και φασκόμηλου.
Χωρίς λόγια (η εικόνα έχει το λόγο).
Οι μανιάτικες ξερολιθιές, τα όρια των κτημάτων.
Η ανεμοδαρμένη Βάθεια.
Φραγκοσυκιές και πυργόσπιτα.
Ένας κόσμος πνιγμένος στο απέραντο γαλάζιο.
Ακόμα μια συννεφιασμένη Μάνη.
Καράβι στον ορίζοντα.
Ό,τι άφησε πίσω της η πρόσφατη φωτιά - δηλ. τίποτα.
Αυτό το συννεφιασμένο μεσημέρι θα φτάσουμε στο τέλος του δρόμου προς το Ταίναρο. Και στους αρχαίους εδώ ήταν το τέλος του κόσμου.
Το ψιλόβροχο αρχίζει πάλι. Βρισκόμαστε στο πλέον άνυδρο ίσως μέρος της ελληνικής γης, αλλά η βροχή είναι μαζί μας.
Αφήνουμε τα ποδήλατα και τα πράγματά μας όσο μπορούμε καλύτερα προστατευμένα από τη βροχή, και οπλισμένοι με τα αδιάβροχά μας αφήνουμε στα αριστερά το Υπνομαντείο και τις Πύλες του Άδη και με μια ευχή του Ταινάριου Απόλλωνα ξεκινάμε για τον φάρο στο Ταίναρο με τα πόδια. Σε 1,5 ώρα το πολύ θα βρεθούμε εκεί.
Αλλά ο καιρός έχει άλλη γνώμη. Κατά τα μισά της διαδρομής πιάνει μια γερή βροχή με αέρα, που κάνει το περπάτημα καθόλου ευχάριστο. Επιστρέφουμε.
Η ρωμαϊκή οικία με το ψηφιδωτό, στο μονοπάτι για το Ταίναρο.
Γυρνάμε στην ταβέρνα, μαζί με ένα μπουλούκι κυνηγών που τρώνε και μιλάνε δυνατά εξιστορώντας με κομπασμό τα κυνηγετικά τους κατορθώματα. Έτσι ρίχνεις το ορτύκι, έτσι κατεβάζεις την πέρδικα, έτσι φωνάζεις στο σκυλί. Έρχονται εδώ αυτή την εποχή, για ένα εικοσαήμερο, όταν περνάνε για μετανάστευση τα ορτύκια. Έρχονται από μακριά, από όλη την Πελοπόννησο, Ζάκυνθο, Κεφαλλονιά κλπ. Πέρυσι, μας λέει ένας ντόπιος, βάλανε μέσα στη θάλασσα μια βάρκα με ψεύτικους "κράχτες" και τα κοπάδια των ορτυκιών πέφτανε και πνίγονταν και τα μαζεύανε με τις απόχες.
Η βροχή συνεχίζεται ανελέητα. Μια θλίψη με διακατέχει. Γέρνω το κεφάλι πάνω στα χέρια μου πάνω στο τραπέζι της ταβέρνας, και με πιάνει ο ύπνος. Ας ελπίσω ότι κι εγώ όταν ξυπνήσω, έχοντας κάνει την υπνομαντεία, θα ξέρω πότε θα σταματήσει η βροχή για να ξεκινήσουμε.
Δυστυχώς η μαντεία δεν έπιασε. Ξυπνώ μετά από μιάμιση ώρα, και η βροχή συνεχίζεται. Περνά κι άλλη ώρα, και όταν κοπάζει δεν αντέχουμε άλλο: φοράμε τα αδιάβροχα και βγαίνουμε στο δρόμο για άλλο ένα κρυφτούλι με το ουράνιον ύδωρ.
Θα αντιμετωπίσουμε ανελέητες ανηφόρες, με απίστευτες κλίσεις. Όταν φοράς αδιάβροχο στην ανηφόρα έχεις δύο προβλήματα: το νερό απέξω και το νερό από μέσα λόγω του ιδρώτα. Βέβαια τα χρώματα αυτών των τοπίων μετά τη βροχή είναι μαγευτικά, ενώ η γη αναδύει άπειρες μυρωδιές.
Το χωριό Κορογωνιάνικα πίσω από το ουράνιο τόξο. Η Ανατολική Μάνη έχει αρχίσει.
Απόβρεχο στη Λάγια.
Βρεγμένη Μάνη.
Για το βράδυ θα καταλήξουμε στο Νύφι, όπου θα μας εκπλήξει ευχάριστα η φιλοξενία των γειτόνων. Νερό θα βρούμε από μια στέρνα, καθώς το νερό σε αυτά τα μέρη είναι δυσεύρετο. Πέρυσι άρχισε η υδροδότηση της Μάνης με αγωγό από το Γύθειο, αλλά οι βρύσες τώρα δεν έχουν νερό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου