Οπωσδήποτε το πρώτο αξιοθέατο της ημέρας είναι τα πευκοδάση της Ηλείας. Για να δούμε, πόσα από αυτά γλίτωσαν από τις φωτιές του 2007;
Μπαίνοντας στα πευκοδάση της Ηλείας. Αυτά είναι τα άκαφτα, τα καμένα στην επόμενη φωτο παρακαλώ.
Εικόνα θλίψης.
Το πρώην δάσος του Καϊάφα. Στο βάθος η σιδηροδρομική γραμμή, από όπου το τραίνο περνούσε μέσα από το αισθητικό δάσος. Ένα ολόκληρο δάσος απλά εξαφανίστηκε.Οι καμένοι κορμοί κόπηκαν καταγής.
Το βουνό πίσω από τα Λουτρά, που ήταν πευκόφυτο, γυμνό και μαύρο.
Πεύκα που γλίτωσαν. Για το μεσημεριανό μας δεν θα καθίσουμε στον ίσκιο αλλά στον ήλιο. Αιτία ο κρύος καιρός...
Νοστιμότατα σύκα μεγαλώνουν με φόντο το απέραντο γαλάζιο. Ο τόπος γεμάτος βίλες και καλώδια ρεύματος και τηλεφώνου, όλα ατάκτως ερριμμένα. Η ελληνική οικοδομική αναρχία σε όλη της τη δόξα.
Στο Καλό Νερό συναντάμε έναν ποδηλάτη από τη Σλοβενία, που κάνει το γύρο της Πελοποννήσου. Στρίβοντας για Καλαμάτα, αρχίζουν άλλα τοπία, τα τοπία της εσωτερικής Πελοποννήσου.
Από τις παλιές γέφυρες των Σιδηροδρόμων Πελοποννήσου, στα όρια του Δήμου Αετού. Μόλις πατήσω το κουμπί της φωτογραφικής μηχανής θα ακούσω την κραυγή ενός αετού που ίπταται μεγαλόπρεπα πάνω από το κεφάλι μου, αλλά θα τον "χάσω" στα 10 δευτερόλεπτα που χρειάζεται η μηχανή για το γράψιμο στην κάρτα.
Στο Κοπανάκι, σε ένα τυροκομείο θα βρούμε τη νοστιμότερη γραβιέρα που έχουμε φάει ποτέ. Αξίζει να κουβαλήσουμε μαζί μας ένα ολόκληρο κιλό. Όπως επίσης βέβαια εξαιρετικό λάδι και χυλοπίτες.
Εσωτερική Μεσσηνία, στο δρόμο Τρίπολης - Καλαμάτας. Κοιτώντας γύρω σε ακτίνα 360 μοιρών, όλα τα βουνά είναι καμένα!
Φτάνουμε στην Καλαμάτα, όπου θα μείνουμε σε ένα κάμπινγκ που θα βρούμε ανοιχτό. Η πολυτέλεια ενός κάμπινγκ σε αυτή την περιπέτεια είναι κάτι που θα εκτιμήσουμε επίσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου