Αυτός πρέπει να ήταν ο πιο τέλειος ύπνος που έχουμε ποτέ δοκιμάσει. Τη νύχτα (παράδοξο για το μέρος αυτό!) δεν έκανε κρύο, απλώς ψύχρα. Μια ψύχρα που υποχωρεί σιγά σιγά κάτω από τον πρωινό ήλιο. Η ησυχία ήταν και είναι απόλυτη. Ένα τέτοιο πρωινό αξίζει να το απολαύσεις στιγμή τη στιγμή.
Ο ήλιος σηκώνεται πάνω από τα δάση.
Σήμερα θα ετοιμάσουμε ένα γερό πρωινό, μπροστά σε αυτό που μας περιμένει. Και ξεκινάμε νωρίς, για να κερδίσουμε χρόνο. Μετά το ζέσταμα στο πρώτο ανηφοράκι, παίρνουμε νερό από τη βρύση και αρχίζουμε με τα πρώτα 13 κατηφορικά χιλιόμετρα. Σήμερα θα διασχίσουμε τη θρυλική Ζαγκραντένια, τη Ροδόπη, το οικοσύστημα των δασών του Νομού Δράμας που αποτελείται από τρία βασικά οικοσυστήματα: το δάσος της Μαύρης Πεύκης στα ανατολικά (από την περιοχή του Φρακτού), το δάσος της Ερυθρελάτης (περιοχή Ελατιάς ή Καράντερε δηλ. μαύρο δάσος) και το Δάσος της Σημύδας στα δυτικά που είναι μικρότερο αλλά πολύ χαρακτηριστικό. Όλη αυτή η περιοχή με τη χλωρίδα της και την πανίδα της αποτελεί ένα μοναδικό φυσικό απόθεμα, και σωστά έχει χαρακτηριστεί ως τέτοιο και προστατεύεται (τουλάχιστον επίσημα). Το Δασαρχείο Δράμας είναι από τα πιο δραστήρια στην Ελλάδα, μέχρι που μπορεί κανείς να δει στο δάσος πινακίδες σε δέντρα με πληροφορίες για το συγκεκριμένο βοτανικό είδος.
Στο δάσος της Μαύρης Πεύκης.
Μετά τη διασταύρωση, αρχίζουν τα δύσκολα. Η κατηφόρα τελείωσε, και ο δρόμος δεν είναι πια στρωμένος με 3Α. Οι ώρες περνούν. Το ένα βουνό διαδέχεται το άλλο. Η μια ανηφόρα διαδέχεται την άλλη. Το δάσος είναι απέραντο. Όταν βγαίνουμε στις ράχες το μάτι διακρίνει μόνο βουνά. Ατελείωτα βουνά.
Τα ποδήλατά μας χοροπηδούν στις πέτρες και τα σαμάρια. Η οδήγηση θέλει προσοχή. Πρέπει να "γίνεις ένα" με το ποδήλατό σου και να προσαρμόζεις την κίνησή σου στις ανωμαλίες του δρόμου, για να καταπονείς όσο γίνεται λιγότερο τόσο το ποδήλατο όσο και το σώμα σου.
Κάποια περαστικά σύννεφα αφήνουν μερικές σταγόνες, οι οποίες φυσικά και μας ανησυχούν. Αν πιάσει βροχή εδώ πάνω τα πράγματα θα γίνουν σημαντικά πιο δύσκολα... Ευτυχώς που αυτό δεν συνέβη.
Ακόμα και σε αυτή την απόλυτη ερημία είναι εντυπωσιακό να διαπιστώνεις ότι δεν είσαι μόνος! Θα έχουμε μερικές συναντήσεις με ανθρώπους του βουνού, κυρίως δασεργάτες. Συναντάμε μια ομάδα από μερικούς υλοτόμους και μια μεσόκοπη γυναίκα που ψήνει ένα φαγητό σε μια ξυλόσομπα που ευωδιάζει μέσα στο δάσος. Τη γυναίκα αυτή θα την αποκαλέσουμε "αρχόντισσα του βουνού". Μας εύχεται καλό δρόμο, ενώ εξομολογείται ότι δεν μπορεί να πάει "σαν τις άλλες" να μείνει στην πόλη αλλά αγαπά το βουνό και τη φύση γιατί έτσι έχει ζήσει στη ζωή της. Μέσα στο δάσος η φυσιογνωμία της πραγματικά μοιάζει εντελώς αρχοντική, στην εξώπορτα της νάυλον παράγκας μπροστά από όλο της το νοικοκυριό.
Συναντάμε υλοτόμους που δαμάζουν μεγάλους κορμούς από έλατα πεύκα και βελανιδιές, διαμορφώνοντας ξυλεία για στύλους και καυσόξυλα. Συναντάμε ένα βοσκό που ήρθε με ένα 4Χ4 για να δει τις αγελάδες του χωριού που βόσκουν σε ένα απόμερο μέρος, που θα μας χαρίσει κάτι πεντανόστιμα μήλα από το κτήμα του πεθερού του, και θα μας πει γεμάτος απορία ότι ενώ μέχρι πριν από χρόνια στο μέρος που βρισκόμαστε θα ήταν φυσιολογικό το πρωί να υπάρχουν κρύσταλλα και πάγοι στα νερά, πλέον ο τόπος έχει μια αφύσικη ζέστη.
Ιδού η πιο ζωντανή μαρτυρία από τους ανθρώπους της φύσης για την κλιματική αλλαγή και την παγκόσμια θέρμανση! Η ξηρασία φέτος είναι πρωτοφανής, και αυτό συμβαίνει κάθε χρονιά πια, με την κάθε χρονιά να είναι συνήθως πιο ξερή από την προηγούμενη. Και δυστυχώς αυτό συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα - και όχι μόνο.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι τόσο εξοικειωμένοι με τον κόσμο του βουνού, που δεν εκφράζουν καμία απορία που συναντούν δύο ποδηλάτες σε αυτή την ερημιά. Μας αντιμετωπίζουν με τον πιο φυσικό τρόπο, σα να μας ήξεραν από παλιά, δίνοντάς μας από το περίσσευμά τους από ό,τι έχουν.
Σταδιακά μπαίνουμε στην Ελατιά, όπου κυριαρχεί η ερυθρελάτη. Τα δέντρα είναι πανύψηλα. Βλέπεις μονάχα το δρόμο μπροστά σου, τα δέντρα που σε τυλίγουν και μια ζώνη ουρανό ψηλά.
Μετά το μεσημέρι οι σημύδες πυκνώνουν. Συναντάμε ολόκληρες συστάδες από αυτές. Το δάσος σημύδας της Ροδόπης είναι το νοτιότερο της Ευρώπης και έχει σημασία για τα μεταναστευτικά πουλιά. Βρίσκεται στο μέσο του μεταναστευτικού διαδρόμου Ευρώπης-Αφρικής και εκεί σταματούν τα πουλιά για να βρουν τη θρεπτική τροφή του καρπού για να αντέξουν στο υπόλοιπο του ταξιδιού πάνω από τη Μεσόγειο.
Ένα μέρος που μάλλον αποπνέει την εγκατάλειψη, με την περιοχή Natura να έγινε Natoura (πάντως σίγουρα είναι... κατούρα να κρίνουμε από μια μυρωδιά).
Στην τελική και μεγάλη κατάβαση από το βουνό, από το σημείο "1500", τα ποδήλατά μας θα υποστούν την απόλυτη δοκιμασία, λες και δεν έφτανε αυτό που τράβηξαν από χθες το μεσημέρι. Αν θέλει κανείς να διαλύσει το ποδήλατό του αυτή σίγουρα είναι μια ιδανική διαδρομή! Εκτός από αυτό έχουμε να αντιμετωπίσουμε τη σκόνη από τα φορτηγά που ανεβαίνουν και κατεβάζουν ξυλεία από το βουνό, που περνάνε αλύπητα και μας κάνουν άσπρους.
Με αγαλλίαση αλαλάζουμε από χαρά βγαίνοντας στην άσφαλτο, έχοντας διέλθει σώοι και αβλαβείς από μια χωμάτινη περιπέτεια 130 χιλιομέτρων σε κάτι περισσότερο από ένα 24ωρο. Τα καταφέραμε! Στο βάθος βλέπουμε τη συμβολή του Δεσπάτη και του Νέστου κοντά στους Ποταμούς. Ένα αλλόκοτο φως λούζει τον κόσμο αυτό το απόγευμα. Στον ουρανό υπάρχουν σύννεφα βροχής.
Προσπαθούμε να φτάσουμε το συντομότερο στο Νευροκόπι, για να αποφύγουμε τη βροχή. Δεν θα τα καταφέρουμε χωρίς να βραχούμε λίγο. Ένα κοπάδι πρόβατα θα μας κλείσει το δρόμο, και τα σκυλιά θα επιθυμήσουν διακαώς τα πόδια μας χωρίς επιτυχία. Αφού περάσουμε δύο ακόμα βουνά (δυο αναβάσεις που μετά από τα χωμάτινα βουνά μας φαίνονται παιχνίδι...) θα καταλήξουμε όταν νυχτώνει στο Κάτω Νευροκόπι. Εκεί θα αγκαλιαστούμε με τον μόνο πραγματικό ποδηλάτη που διαθέτει αυτή η πόλη: τον παλιό καλό φίλο μας τον Ρίκο. Στο cafe του θα φτάσουν σε λίγο και οι άλλοι φίλοι μας από τη Δράμα, και η παρέα καλά θα κρατήσει μέχρι αργά.
Τι μέρα κι αυτή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου