Αυτό το πρωινό στον χώρο της αρχαίας Στράτου θα αναζητήσω σημάδια του χρόνου. Στο πρώτο φως της ημέρας περπατώ στους χώρους των ερειπίων.
Μια σύγχρονη γάτα της Στράτου αναπαύεται στην αρχαία πέτρα.
Το θέατρο της Στράτου χωρούσε 6.000 ανθρώπους. Σήμερα δεν χωρά ούτε έναν παλαίμαχο βοσκό, που κάθε πρωί (ας όψεται η λειψυδρία) κουβαλά τον "μπάφρο" στον ώμο δυο φορές με νερό από τη βρύση του αρχαιολογικού χώρου για να ποτίσει τα "μανάρια" στο καλύβι. Κάνω να τον βοηθήσω να σηκώσει το γάλα, αλλά με αντικόβει: "πού γάλα παιδάκι μου ο μπάφρος, νερό είναι το, μακάρι να ήταν γάλα".
Το αρχαίο θέτρο της Στράτου.
Κι όμως ο καθένας θα τραβήξει τελικά το δρόμο του, ο βοσκός στα προβατά του, εγώ στο νότο.
Το Αγρίνιο πίσω από τη λίμνη Λυσιμαχεία.
Στο δρόμο για το Μεσολόγγι.
Στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου.
Ένας ποδηλατόδρομος υπάρχει στο δρόμο της λιμνοθάλασσας στο Μεσολόγγι. Ιδανικός για ποδήλατο, σήμερα Κυριακή χρησιμοποιείται από αρκετό κόσμο. Συναντήσαμε ανθρώπους κάθε ηλικίας, μόνους ή σε παρέες, να πηγαίνουν τη βόλτα τους από και προς το Μεσολόγγι και την Τουρλίδα.
Μια βιαστική φωτογραφία στη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, όπου η στάση απαγορεύεται.
Μπαίνουμε στην Πελοπόννησο. Αχ λίγη ζέστη θέλουμε! Να ζεσταθεί το κοκκαλάκι μας βρε αδερφέ. Αλλά πού...
Στην πολυκοσμία του Ρίου θα δυσκολευτούμε να βρούμε ένα μέρος να μείνουμε για τη νύχτα. Εκτός αυτού θα φάμε και μία βροχή. Ξανά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου