Την πορεία θα ξεκινήσουμε δύο πρόσωπα, ο Γιάννης (Βόλος) και ο Σάκης (Δράμα).
Το ταξίδι με το τραίνο θα έχει την περιπέτειά του οπωσδήποτε. Πρώτα πρώτα κανένα τραίνο στη γραμμή Βόλου-Λάρισας δεν έχει σκευοφόρο, ώστε να είναι δυνατή η μεταφορά ποδηλάτου. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια αυτό ήταν δυνατό, τώρα δεν είναι. Δηλαδή μια ακόμα περίπτωση όπου σε αυτή τη χώρα αντί να πάμε προς τα μπρος πάμε προς τα πίσω! Έπειτα μόνο ένα τραίνο προς τη βόρεια Ελλάδα έχει σκευοφόρο. Μόνο ένα! Και αυτό φεύγει από Αθήνα στις 12:00 τα μεσάνυχτα, περνώντας από τη Λάρισα στις 05:00. Άλλο μεταφορικό μέσο για το ποδήλατό μου δεν είναι εύκολο να βρεθεί, οπότε ο φίλος μου ο Γιώργος θα ξενυχτίσει μαζί μου προκειμένου να με πάει στη Λάρισα νυχτιάτικα με το αυτοκινήτό μου και με το ποδήλατό μου και να επιστρέψει. Ακόμα και τα απλούστερα των πραγμάτων στην τριτοκοσμική μας χώρα κάποτε απαιτούν θυσίες.
Θα συναντηθώ με τον Σάκη στο σταθμό της Δράμας, και θα συνεχίσουμε το ταξίδι προς την ανατολή, και μετά προς το βορρά, ένα ταξίδι με το τραίνο που για μένα θα κρατήσει κάτι παραπάνω από μισή μέρα δηλ. 13 ώρες. Εννοείται ότι για έναν ταξιδιώτη που ενδιαφέρεται για τα μέρη από όπου περνά και το ταξίδι με το τραίνο έχει ενδιαφέρον. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι είναι εκείνο όπου η σιδηροδρομική γραμμή διασχίζει τα στενά του Νέστου, όπου βλέπεις στο ποτάμι μερικά πανέμορφα τοπία, όπως και οι επαρχιακοί μικροί γραφικοί σταθμοί της διαδρομής.
Φυσικά τα απρόοπτα δεν λείπουν ποτέ. Το τραίνο από Αλεξανδρούπολη προς Ορμένιο και αυτό δεν έχει σκευοφόρο! Όταν εκδώσανε τα συνοδευτικά δελτία των ποδηλάτων-αποσκευών σε κανέναν από τους δυο δεν είπαν τίποτε ενώ φυσικά είδαν στο εισιτήριο τον προορισμό. Αυτό ήταν και το βασικό μας επιχείρημα προς τους σιδηροδρομικούς, ώστε να μην αποχωριστούμε τα ποδήλατά μας στο τραίνο Αλεξανδρούπολης - Ορμενίου. Βέβαια οι σιδηροδρομικοί, επιδεικνύοντας μια άψογη συμπεριφορά, μας βοήθησαν να ανεβάσουμε τάκα-τάκα τα ποδήλατα μέσα στο χώρο των επιβατών. Επειδή οι σταθμοί της διαδρομής είναι στην αριστερή πλευρά του τραίνου, δένουμε τα ποδήλατα με λάστιχα στη δεξιά πλευρά για να μην εμποδίζουν πολύ τους επιβάτες στο ανεβοκατέβασμα.
Στο επαρχιακό αυτό τραίνο έχεις την ευκαιρία να παρατηρήσεις και να έρθεις σε επαφή με ανθρώπους που ανήκουν στην πάστα των επαρχιωτών. Θα ακούσεις ιστορίες, θα απορήσεις με αυτές, θα πεις τις δικές σου. Ιδίως όταν μαθαίνουν για το ταξίδι σου, θα σού ανοίξουν περισσότερες πόρτες. Με ποδήλατο εδώ πάνω! Όλη την Ελλάδα! Για δες! Απέναντί μας κάθεται μια κυρία ικανής ηλικίας, καμιά 65αριά τουλάχιστον, που δυο-τρεις φορές τη βδομάδα πάει με το τραίνο Αλεξανδρούπολη και πίσω για να πουλήσει αβγά και μέλι στη λαϊκή και σε σπίτια, μια διαδρομή που κάνει ήδη για ολόκληρη τη μισή ζωή της. Ιστορίες καθημερινού μόχθου, ιστορίες ανθρώπινες, ιστορίες δίχως τέλος.
Στο σταθμό στο Πύθιο, όλοι κατεβαίνουμε από το τραίνο. Ένας εργολάβος στη γραμμή μπροστά δεν έχει τελειώσει για σήμερα μία δουλειά, και θα περιμένουμε καμιά ώρα για να φύγει για να περάσει το τραίνο. Λαμπρά. Έτσι κι αλλιώς δε μας ενοχλεί, γιατί στο χώρο αυτό ο χρόνος έχει ήδη αρχίσει να κυλά αλλιώτικα. Μια γαλήνη, μια σιωπή επικρατεί. Προσπαθείς να ακούσεις κάποιο θόρυβο, αλλά δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα εδώ. Κάποιοι νέοι ταξιδιώτες με τα μπαγάζια της πλάτης, που ένας θεός κι αν ξέρει πώς βρέθηκαν εδώ, έπιασαν το νόημα του χρόνου και του χώρου πριν από μας στην αναμονή κάποιου τραίνου, καθισμένοι σταυροπόδι κατάχαμα και παίζοντας σιωπηλά τάβλι ή διαβάζοντας ένα βιβλίο. Κανένα τραίνο δεν φαίνεται από καμία κατεύθυνση, ούτε από βορρά ούτε από νότο, για να διαταράξει τη γαλήνη. Η ηρεμία της επαρχίας σε όλο της το μεγαλείο. Ένα μόνο μικρό τραίνο φτάνει σε μια στιγμή, με εμπορικά βαγόνια από Τουρκία, και φεύγει όπως ήρθε αφήνοντας πίσω του τη σιωπή ίδια κι απαράλλαχτη.
Οι δύο ώρες της διαδρομής Αλεξανδρούπολη-Ορμένιο θα γίνουν έτσι τρεις. Στο μεταξύ το τραίνο φλερτάρει διστακτικά με τη συνοριακή γραμμή με την Τουρκία μέσα από την παραποτάμια βλάστηση του ποταμού Έβρου, περνώντας από χωματόδρομους που έχουν πινακίδες του τύπου "απαγορευμένη ζώνη" και δίπλα από χώρους κλεισμένους με συρματόπλεγμα και με την κόκκινη πινακίδα "ναρκοπέδιο". Είχαμε σχεδιάσει να πάμε μέχρι τον Έβρο ανατολικά στην περιοχή του Πυθίου, όμως αυτά μας αποτρέπουν καταλλήλως και θα είναι συνετό να αρκεστούμε στον σιδηροδρομικό σταθμό κατά την επιστροφή προς τα κάτω.
Η ώρα είναι 18:05, όταν το τοπικό τραίνο με τα δυο βαγόνια αδειάζει στην ερημιά τους δύο τελευταίους του επιβάτες, πριν γυρίσει προς τα πίσω για το νότο. Είναι δυο πολύχρωμοι άντρες που κουβαλάνε δύο φορτωμένα ποδήλατα και ένα τρέιλερ, που μόλις το τραίνο φεύγει και η ησυχία του χώρου αποκατασταθεί πάλι, θα κοιτάξουν τον ορίζοντα έχοντας την αίσθηση ότι ξαφνικά βρέθηκαν στη μέση του Φαρ Ουέστ. Η ζεστή ατμόσφαιρα και ο απογευματινός ήλιος που λούζει τον τόπο με ένα κόκκινο φως επιτείνουν την αίσθηση της ερημίας. Η στιγμή αυτή της άφιξής μας στο ακριτικότερο σημείο της ελληνικής γης αξίζει να αποθανατιστεί από το φωτογραφικό φακό. Ποιος θα μας τραβήξει τη φωτογραφία; Διακόσια μέτρα πιο πέρα αρχίζει το χωριό, και στις παρυφές του υπάρχει το γήπεδο, όπου βλέπουμε κόσμο. Αυτή η φωτογραφία θα είναι και η πρώτη μας γνωριμία μας με τους ντόπιους. Φυσικά το πρώτο πράγμα που θέλουν να μάθουν είναι τι στο καλό θέλουν εδώ πέρα δυο άνθρωποι με ποδήλατο.
Πεντακόσια μέτρα πιο πάνω αρχίζει η Βουλγαρία. Η τοπική ομάδα ποδοσφαίρου δουλεύει κανονικότατα σε προπόνηση. Ταυτόχρονα βρήκαμε και το μέρος όπου θα μείνουμε το βράδυ. Πολύ φιλόξενοι, θα μας δώσουν αφράτο γρασίδι έξω από το γήπεδο για τις σκηνές μας, και επίσης ακόμα και τις ντουζιέρες για ένα ζεστό μπάνιο! Αυτό ήταν ό,τι πρέπει! Βρύση υπάρχει με καλό νερό, επομένως έχουμε ό,τι θέλουμε για μια τέλεια διαμονή. Θα μαγειρέψουμε ένα νόστιμο ρύζι που θα συνδυάσουμε με ντόπιο γιαούρτι που θα βρούμε στο χωριό.
Το καινούργιο φεγγάρι προλαβαίνει για λίγο τη μέρα κρυμμένο πίσω από μερικές λεύκες που σηκωνονται κατά τη δύση, προμηνύοντας μια καλή επόμενη μέρα. Ο καιρός είναι ιδανικός. Αύριο αρχίζουμε την πορεία προς τα νότια.
Ελληνικό Φαρ-Ουεστ. Αμέσως μετά την άφιξή μας στο βορειότερο σημείο της ελληνικής γης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου