Σήμερα ξεκινάμε νωρίς, πριν καλά καλά ξημερώσει. Ο δύσκολος καιρός στα ψηλά βουνά της Πελοποννήσου μάς έχει κουράσει πια. Όλη αυτή η πρωτοφανής ατυχία με τον επίμονο καιρό μάς έχει καθυστερήσει και θέλουμε το συντομότερο να ξεφύγουμε από την εσωχώρα, ελπίζοντας ότι αν βγούμε στη θάλασσα θα βρούμε τουλάχιστον περισσότερη ζέστη. Ο συνδυασμός της υγρασίας με το κρύο μάς έχει πραγματικά φθείρει τις τελευταίες μέρες και χρειαζόμαστε ανασυγκρότηση.
Ξεκινάμε άλλο ένα πρωινό, με κρύο και υγρασία. Η μέρα θα ξεκινήσει με μια ανάβαση. Ανεβαίνοντας ψηλά το κρύο γίνεται όλο και πιο τσουχτερό και η ομίχλη μάς κρύβει τη θέα. Δεν βλέπουμε πού πάμε, ξέρουμε μόνο ότι είμαστε στο δρόμο για τα Καλάβρυτα.
Συναντάμε μία βρύση, όπου θα σταματήσουμε για πρωινό. Αυτό το ζεστό φαγητό ήταν τώρα ό,τι έπρεπε!
Και η ανάβαση στο κρύο και την αντάρα συνεχίζεται.
Όταν φτανουμε ψηλά στο διάσελο, ο καιρός προς τα βόρεια είναι πιο καθαρός, αλλά το κρύο στην κατηφόρα είναι διπλό. Κατηφορίζουμε προς την κοιλάδα των Καλαβρύτων.
Μετά τα Καλάβρυτα, θα ακολουθήσει η τελευταία μεγάλη ανάβαση σε αυτά τα κρύα βουνά.
Η κοιλάδα του Βουραϊκού.
Όταν φτάνω στην κορυφή στα 1030 μέτρα ψηλά, αντικρύζω πίσω από τα έλατα κάτω τη θάλασσα και την απέναντι πλευρά του Κορινθιακού και ουρλιάζω ξέφρενα από χαρά σαν τους μύριους του Ξενοφώντα: "θάλαττα θάλαττα"! Ντύνομαι σαν κρεμμύδι για την κατηφόρα και ξεχύνομαι προς τα κάτω.
Θάλαττα θάλαττα!
Κατεβαίνοντας για το Άνω Διακοφτό. Και τα μέρη αυτά κάηκαν με τις φωτιές του 2007. Όμως οι καινούργιες βιλίτσες ξεφυτρώνουν κανονικότατα.
Στο Αίγιο δεν μπορούμε να πούμε ότι ο καιρός είναι ιδιαίτερα ζεστός, ωστόσο είναι καλύτερα εδώ κάτω. Στο δίωρο που θα περιμένουμε το φέρρυ, αποδυόμαστε σε ένα καλό γεύμα.
Το φέρρυ μας φέρνει από το συννεφιασμένο Αίγιο στη Στερεά Ελλάδα.
Ο δρόμος μέχρι το Γαλαξείδι δεν θα μας δυσκολέψει ιδιαίτερα, και εκεί θα συναντηθούμε με το Νίκο και το Γιώργο. Γίναμε τέσσερις!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου