Μέσα σε μια καταλυτική ησυχία, ξυπνάμε με το πρώτο φως και ετοιμαζόμαστε για μια ακόμα μέρα για το δρόμο.
Οι χαρακτηριστικές σαρακατσάνικες κλαδοκαλύβες. Στο βάθος το Πόρτο Λάγος.
Το πρωινό πέρασμα από τις λιμνοθάλασσες της Βιστωνίδας και του Πόρτο Λάγος θα αποδειχτεί μαγευτικό. Στην ησυχία του πρωινού, θα περάσουμε κοντά από κοπάδια πουλιών ακούγοντας τις φωνές τους μέσα στους βάλτους. Στη νότια πλευρά του δρόμου θα δούμε μία αποικία πελεκάνων, αλλά με το λιγοστό πρωινό φως δεν θα μπορέσουμε να τους φωτογραφίσουμε. Πιο πέρα στη βόρεια πλευρά υπάρχουν πολλά νεροπούλια, με αποκορύφωμα βέβαια τα φλαμίγκος! Τα φοινικόπτερα έρχονται αυτή την εποχή εδώ. Τα χαρακτηριστικά κόκκινα φτερά τους λάμπουν στο πρωινό φως. Τα πλησιάζουμε σιγά σιγά για να μη τρομάξουν και φύγουν.
Κοπάδι φλαμίγκος στη λιμνοθάλασσα της Βιστωνίδας.
Φλαμίγκος.
Κύκνοι.
Νεκρά πουλιά χτυπημένα από αετό.
Καθώς οι περισσότεροι οδηγοί προτιμούν τον καινούργιο δρόμο Ξάνθης Κομοτηνής (έτσι μπράβο...) θα συνεχίσουμε την ήσυχη διαδρομή μας μέχρι την Ξάνθη. Εκεί κάθε βιασύνη απαγορεύεται... πρόκειται για μια επαρχιακή πόλη που κινείται στους δικούς της ρυθμούς, και κάθε φορά που η τύχη θα με φέρει (αυτές οι φορές είναι δυστυχώς λίγες) σε αυτή θέλω να δώσω χρόνο στον εαυτό μου να την απολαύσει. Ειδικά ένα τέτοιο κυριακάτικο πρωινό, όταν ο κόσμος κάθεται στην πλατεία, βολτάρει και χαλαρώνει, είναι λοιπόν η καλύτερη στιγμή να πιάσεις την κουβέντα με τους ανθρώπους. Μια βόλτα στα μαγαζιά γύρω από την πλατεία τουλάχιστον επιβάλλεται.
Και στη συνέχεια, θα ψάξουμε το δρόμο για Παρανέστι, όμως θα μας στείλουν όχι από τον εύκολο δρόμο αλλά από έναν άλλο δρόμο με μια γερή ανάβαση για μερικά χιλιόμετρα. Το ευτύχημα ήταν που από εκεί γνωρίσαμε κάποιους που μας έδωσαν ολόφρεσκα λαχανικά από τον κήπο τους, κάτι ντομάτες και αγγούρια μούρλια! Βαρύναμε κατά δυο περίπου κιλά, αλλά ξέρουμε καλά ότι μόλις πεινάσουμε θα αποζημιωθούμε.
Ο δρόμος προς το Παρανέστι βγάζει σε ένα καινούργιο κόσμο. Το τοπίο αλλάζει. Ερημιά, βουνά, κι ένας δρομάκος να ανεβοκατεβαίνει γλυκά μέσα στα δάση. Μόνο που αυτά τα δάση είναι τόσο ξερά! Μεγάλη η φετινή ξηρασία, όπως μαθαίνουμε και από τους ντόπιους. Τα δάση έχουν πάρει ήδη ένα φθινοπωρινό χρώμα. Το φθινόπωρο έρχεται νωρίτερα λόγω της ξηρασίας. Τα ρέματα που κατεβαίνουν από τα βουνά είναι άδεια. Όσες βρύσες συναντούμε στο δρόμο είναι στεγνές. Σταματάμε σε ένα χώρο αναψυχής για το μεσημεριανό. Η βρύση έχει στερέψει, και πρέπει να αρκεστούμε στο νερό που έχει απομείνει στα μπουκάλια μας. Υπάρχει και άλλος κόσμος εδώ, προφανώς έρχονται εδώ τις Κυριακές εκδρομή για φαγητό και γλέντι. Μια παρέα το έχουν ρίξει στο χορό με τραγούδι και διάφορα μουσικά όργανα, τραγουδώντας εκπληκτικά καλά, με ελληνικά τραγούδια με μπουζούκι αλλά και τούρκικα παραδοσιακά με ούτι, σάζι και κρουστά. Πραγματικά δεν σού κάνει καρδιά να φύγεις, αλλά πρέπει να συνεχίσουμε για την Σταυρούπολη.
Μια πραγματικά ενδιαφέρουσα πινακίδα.
Όταν φτάσουμε εκεί θα νιώσουμε για μια ακόμα φορά τη γνωστή ερημιά των ελληνικών χωριών. Μοιάζει με ένα χωριό φάντασμα, δεν κυκλοφορεί κανείς. Καθόμαστε σε ένα παγκάκι για ένα εικοσάλεπτο και σε αυτό το διάστημα είδαμε ένα μόνο άνθρωπο.
Φτάνοντας στο Παρανέστι, βρίσκουμε ένα ωραίο σημείο για κατασκήνωση στην όχθη του Νέστου, όπου κάποτε σε ένα άλλο ταξίδι μου κατασκήνωσα. Όταν βρέθηκα εκεί θυμήθηκα ακριβώς το σημείο. Δίπλα στο νερό του ποταμού, με φόντο τον ήχο του νερού που κυλάει, θα περάσουμε τη νύχτα. Στο μεταξύ θα κάνουμε μια βόλτα στο Παρανέστι, θα γνωριστούμε με κόσμο, και ο Σάκης θα επικοινωνήσει με κάποιους Δραμινούς φίλους του που θα μας βοηθήσουν για την αυριανή μας εξόρμηση στα δάση της Ροδόπης. Το βράδυ κάποιοι θα έρθουν με αυτοκίνητο από τη Δράμα προσφέροντάς μας μια καλή παρέα - εκτός από το καλό φαγητό στην πλατεία.
Με την καλή παρέα εύκολα θα ξεχαστούμε, αλλά όταν πλησιάζουν μεσάνυχτα θα βρεθούμε στις σκηνές μας, απολαμβάνοντας το νανούρισμα του Νέστου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου