Επίλογος (ο κύριος Χένρι)

Από αυτό το ταξίδι γυρίσαμε δυνατότεροι, ικανότεροι, ξεκούραστοι, με καινούργιους φίλους και με καλύτερη υγεία και με πολλές καινούργιες και πολύτιμες εμπειρίες. Δοκιμάσαμε τη μαγεία της περιπέτειας. Χορτάσαμε ποδήλατο, χορτάσαμε φύση, χορτάσαμε Ελλάδα. Γνωρίσαμε την πραγματική, την αληθινή Ελλάδα, με έναν τρόπο που δεν έχει ανάλογο: εάν το ίδιο ταξίδι το κάναμε με αυτοκίνητο δεν θα βλέπαμε και δεν θα ζούσαμε παρά ένα ελάχιστο κλάσμα αυτών που είδαμε και ζήσαμε. Παρά το γεγονός ότι τα ποδήλατά μας ήταν και είναι ιδιαίτερα απλά (κλασικά σιδερένια ποδήλατα, κανένα δεν θα κόστιζε σαν καινούργιο περισσότερα από 500 ευρώ) τα όποια τεχνικά προβλήματα (κάμποσες τρύπιες σαμπρέλες, 2 σκασμένα εξωτερικά λάστιχα, 1 σπασμένη ζάντα, πετάλια που χτύπησαν μετά την ορεινή διαδρομή στη Ροδόπη, 1 σπασμένο φρένο κλπ.) είχαμε τα εργαλεία για να τα αντιμετωπίσουμε: δεν καθυστερήσαμε από τεχνικά προβλήματα και πραγματικά δεν χάσαμε από τη διαδρομή ούτε ένα μέτρο. Παρά την επικίνδυνη κυκλοφορία σε κάποιους δρόμους, σε κανέναν δεν συνέβη ατύχημα. Παρά τον δύσκολο καιρό, τη βροχή και τις χαμηλές για την εποχή θερμοκρασίες και το κρύο στα βουνά, κανείς μας δεν ασθένησε. Παρά το γεγονός ότι η ποδηλασία είναι μια εξαιρετικά θερμιδοβόρος και ενεργειοβόρος άσκηση ποτέ δεν μείναμε νηστικοί, αντίθετα απολαμβάναμε καθημερινά φρεσκομαγειρεμένο φαγητό και ντόπια προϊόντα και τρόφιμα μοναδικής ποιότητας που προσπαθούσαμε να βρούμε από τις περιοχές όπου περνούσαμε. Στο τέλος του ταξιδιού γυρίσαμε με τις τσέπες μας γεμάτες, αφού το συνολικό κόστος σε χρήμα του ταξιδιού αυτού δεν ξεπέρασε τα 6 ευρώ ανά άτομο ανά ημέρα. Παρά τον ασυνήθιστα άσχημο καιρό, περάσαμε τόσο καλά που αν ξανακάναμε αυτό το ταξίδι με οποιεσδήποτε συνθήκες θα το ξανακάναμε και πάλι μόνο με ποδήλατο.

Αγαπητέ αναγνώστη, ίσως θεωρήσεις αυτές τις δηλώσεις υπερβολικές ίσως όχι. Η τελευταία σκέψη που ίσως υπάρχει στο μυαλό του "αμύητου" είναι: εγώ δεν είμαι τόσο ικανός ώστε να μπορώ να κάνω ένα τέτοιο ταξίδι. Γι΄ αυτό λοιπόν δεν θα σού απαντήσω εγώ, αλλά θα αφήσω να μιλήσει κάποιος άλλος. Θα μιλήσει ο κύριος Χένρι. Άκουσε τι έχει να σού πει.

Τη μέρα που πλησιάζαμε στη Μεγαλόπολη έχοντας μόλις κατέβει τις βόρειες υπώρειες του Ταΰγετου, σταθήκαμε σε μια αμφίβολη διασταύρωση προσπαθώντας μέσα στην ερημιά να αποκρυπτογραφήσουμε τις πινακίδες για να αποφασίσουμε ποιο δρόμο να πάρουμε. Εκείνη τη στιγμή ένας ποδηλάτης εμφανίζεται από πίσω μας! Κάτι περίεργο συμβαίνει με αυτόν, οδηγεί συνεχώς με το χέρι στην τσέπη - λες να έχει κανένα πιστόλι; Είναι Βέλγος, ετών 46, ο κύριος Χένρι. Ταξιδεύει μόνος, με το ποδήλατό του και τα λίγα μπαγάζια του. Πέταξε μέχρι την Κρήτη, ποδηλάτισε την Κρήτη από τη μια άκρη στην άλλη, άρχισε ξανά από την Καλαμάτα, θα περάσει όλη την Πελοπόννησο, θα συνεχίσει στη δυτική Ελλάδα, και θα καταλήξει στο γύρο της Κέρκυρας. Θαυμάσια. Αλλά... κάτι περίεργο συμβαίνει με τον κύριο Χένρι. Παίρνω το θάρρος να τον ρωτήσω.

Ο κύριος Χένρι είναι άτομο με ειδικές ανάγκες. Η μία πλευρά του σώματός του έχει εκ γενετής δυσμορφία, το ένα πόδι του είναι κοντότερο, το σώμα του είναι κάπως στραβό, αλλά πάνω από όλα ο κύριος Χένρι είναι μονόχειρας. Το ένα χέρι του είναι ατροφικό και χωρίς παλάμη. Στο τιμόνι του έχει μία μανέτα με δύο ντίζες που οδηγούν στα δύο φρένα, με ένα ρεγουλατόρο για να ρυθμίζει το ποσοστό πέδησης μπρος-πίσω. Δεν είναι μόνο η αυξημένη προσπάθεια να ανεβείς τις ανηφόρες (σαν αυτές που ανεβήκαμε εμείς!) οδηγώντας ένα ποδήλατο με ένα χέρι. Είναι και ο κίνδυνος στο χειρισμό του (φορτωμένου) ποδηλάτου στις κατηφόρες πάνω από τους γκρεμούς και τους άσχημους δρόμους...

Για μία περίπου ώρα ποδηλατίσαμε μαζί του, μέχρι τη διασταύρωση για το Λεοντάρι όπου πήγε για φαγητό. Του ζήτησα μια φωτογραφία. Με το χαρακτηριστικό του χιούμορ ο κύριος Χένρι έστησε το ποδήλατό του στο διπλανό κάδο σκουπιδιών και με ένα θεατρικό ύφος σα να δραπέτευσε μόλις από εκεί μέσα με ενθάρρυνε να τραβήξω τη φωτογραφία του.



Αν ο κύριος Χένρι μπορεί να κάνει αυτό που έκανε, τότε αυτό μπορεί να το κάνει ο καθένας. Θέληση χρειάζεται. Θέληση να σηκωθεί κανείς από την πολυθρόνα της τηλεόρασης, που αποχαυνώνει τον κόσμο με όλη την ψευτιά την ψευδαίσθηση και το παραμύθι. Η Ελλάδα δεν είναι αυτό που παρουσιάζει η τηλεόραση τα μήντια και το σάπιο τουριστικό κύκλωμα. Είναι άλλη. Είναι αλλού. Πολύ κοντά. Έξω από την πόρτα μας. Και κανείς μας δεν είναι για τον σκουπιδοτενεκέ. Αξίζουμε κάτι καλύτερο. Φίλε αναγνώστη, αξίζεις κάτι καλύτερο από αυτό για το οποίο προσπαθούν να σε πείσουν ότι αξίζεις.