Παρασκευή 5 Σεπ 2008

Από το Ορμένιο στις Φέρες [7:37 ώρες, 145χλμ.]

Ένα θαυμάσιο πρωινό μετά από ένα ξεκούραστο και ανενόχλητο ύπνο. Θα μαγειρέψουμε ένα γερό πρωινό, και όχι πολύ μετά την ανατολή του ήλιου θα ξεκινήσουμε. Έχουμε αρκετά χιλιόμετρα σήμερα.


Η πρώτη μας ανατολή.

Περνάμε μέσα από το Ορμένιο, μέχρι να βρούμε τον κεντρικό δρόμο. Παρόλο που πρόκειται για ένα τόσο ακριτικό χωριό, είναι ζωντανό και ήδη πρωί-πρωί ο κόσμος κινείται έξω, όπως γίνεται στα αγροτικά μέρη.


Ορμένιο: απομεινάρι του χρόνου

Ο δρόμος προς Αλεξανδρούπολη είναι ένας τεράστιος αυτοκινητόδρομος, που ως "κάθετος συνδετήριος" της Εγνατίας κατασκευάστηκε με τις ίδιες προδιαγραφές με αυτήν (να τρώνε οι εργολάβοι κλπ.). Πρόκειται δηλ. για ένα δρόμο που δεν έχει κανένα αισθητικό ενδιαφέρον ιδίως για τον ποδηλάτη, ωστόσο στην περίπτωσή μας μάλλον μας εξυπηρετεί γιατί κινούμαστε σε πεδινά τοπία με λοφάκια και καλλιεργημένους αγρούς χωρίς κάτι το ιδιαίτερο και αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να τρώμε γρήγορα τα χιλιόμετρα προς το νότο. Ένα βοριαδάκι μας βοηθάει σε αυτό.

Έχω ταξιδέψει αρκετά σε αγροτικές περιοχές στην Ελλάδα και έχω συνηθίσει να βλέπω το μεγαλύτερο ποσοστό των χωραφιών να είναι εγκαταλειμένα και ακαλλιέργητα λόγω της εγκατάλειψης της υπαίθρου, όμως σε αυτά τα μέρη νομίζω ότι βλέπω ένα μικρότερο ποσοστό των απέραντων χωραφιών να έχουν εγκαταλειφθεί. Ο κόσμος πραγματικά δείχνει να δουλεύει εδώ. Σε αρκετά χωράφια φαίνονται από μακριά άνθρωποι να δουλεύουν τη γη κάτω από τον πρωινό ήλιο. Τρακτέρ φαίνονται στα σημεία του ορίζοντα. Βλέπουμε χωράφια με καλαμπόκι, σιτηρά, ηλιόσπορο κλπ. Φυσικά να μην περιμένουμε σπουδαία πράγματα, αλλά η διαφορά με άλλα μέρη είναι μάλλον αισθητή. Οι άνθρωποι της γης εδώ δουλεύουν γερά για να τρώνε καλά οι πόλεις και οι πρωτεύουσες.


Πρωινή ποδηλασία στις πεδιάδες του Έβρου. Στο βάθος η παραποτάμια βλάστηση του ποταμού Άρδα. Άλλος για Καναδά;

Για να φτάσουμε στο ανατολικότερο σημείο της Ελλάδας, στρίβουμε στη διασταύρωση για το Πύθιο. Το χαρακτηριστικότερο σημείο για μας θα είναι ο σιδηροδρομικός σταθμός όπου βρεθήκαμε χθες, σίγουρα ένα μέρος συμβολικό. Ένας υπάλληλος του ΟΣΕ θα μας βοηθήσει για την αναμνηστική μας φωτογραφία.



Στη συνέχεια θα ακολουθήσουμε ένα συμπαθητικούλη επαρχιακό δρόμο μέχρι να ξανασυναντήσουμε τον κεντρικό, περνώντας από χωριουδάκια με χωράφια και πρόβατα να βόσκουν σποραδικά εδώ κι εκεί.


Ο Έβρος και η Τουρκία στο βάθος. Εύκολα μπορούσε να διακρίνει κανείς απέναντι τα χωριά με τους μιναρέδες.


Η ανέκαθεν φιλική προς τους ποδηλάτες ελληνική φύση προσφέρουσα εις αυτούς άφθονα και εξαιρετικά δαμάσκηνα, τα οποία θα τους αναγκάσουν σε συχνές στάσεις για τις επόμενες 2-3 ώρες πίσω από τους θάμνους της περιοχής.


Το βυζαντινό κάστρο στο Πύθιο, όπου γίνονται εργασίες αναστήλωσης.

Χωρίς κανένα απρόοπτο θα κυλήσει η μέρα μας μαζί με τα ποδήλατά μας ως τις Φέρες, όπου θα φτάσουμε κατά το σούρουπο. Ψάχνουμε για ένα μέρος να μείνουμε, αλλά μόλις περνάμε από το γήπεδο... η χθεσινή ιστορία θα επαναληφθεί αυτούσια. Καλή φάμπρικα βρήκαμε. Βέβαια οι άνθρωποι του αθλητισμού καταλαβαίνονται αμέσως μεταξύ τους. Και το ζεστό μπάνιο ήταν ακόμα καλύτερο από το χθεσινό αυτή την πρώτη μέρα όπου πήραμε το βάπτισμα του πυρός με 145 ολόκληρα χιλιόμετρα στα πόδια μας. Οι άνθρωποι σε αυτά τα μέρη φαίνεται ότι πραγματικά ασκούνται! Αρκετοί μεσήλικες έρχονται όταν σουρουπώνει στο στάδιο για να κάνουν τους καθημερινούς τους γύρους στο εξωτερικό ταρτάν. Και βέβαια το θέαμα με δυο ποδήλατα και δυο σκηνές στημένες στο γήπεδο των Φερών σίγουρα αποτελεί πόλο έλξης για κάθε λιγότερο ή περισσότερο περίεργο...